Koopvaardij

Mijnopruiming

Een knijpkat is een zaklantaarn zonder batterijen. Aan de buitenkant van een knijpkat bevindt zich een hendel die mechanisch wordt aangedreven door de knijpende beweging van een hand.
Aan de hendel van de knijpkat is een soort tandheugel bevestigd die gedurende de knijpende beweging met de hand op zijn beurt een tandwiel aandrijft. Dit tandwiel is bevestigd op de as van de roterende delen van een soort dynamo. Door regelmatig in de hendel te knijpen blijven die onderdelen roteren en wordt elektrische stroom geproduceerd. De roterende onderdelen werken als een klein vliegwiel. De massatraagheid hiervan zorgt voor de gewenste continuïteit in aanvoer van de benodigde elektriciteit. Dat is immers nodig omdat het knijpproces steeds aan-uit-aan-uit gebezigd wordt. Het apparaat maakte opgang tijdens en na de Tweede Wereldoorlog toen ten gevolge van de verduistering en het uitlaten van de straatverlichting de buitenruimte volkomen donker was.
De knijpkat werd onder andere vervaardigd door het zogeheten Philips Kommando in het concentratiekamp te Vught.

Door Donald Roebling werd al in 1935 een rupsvoertuig ontwikkeld dat zich zowel in
het water als op land kon voortbewegen. De gedachte was dat men hiermee moerasgebieden kon doorkruisen voor eventuele reddingswerken en bevoorrading. Het Korps Mariniers van de Verenigde Staten had hiervoor belangstelling; in 1941 kwamen de eerste beschikbaar. Het wapen werd LVT (Landing Vehicle Tracked) genoemd, maar door hun ligging in het water kregen ze de naam Alligator. Gezien het maritieme karakter van de oorlog in de Pacific werden alle beschikbare Alligators naar dit front gestuurd.
Op 6 juni 1944, bij de landing in Normandië, had men in West-Europa nog geen beschikking over dit amfibievoertuig. Het was pas in de nazomer van 1944 dat het voertuig hier in gebruik kwam. Het waren niet de Amerikanen maar de Britten die deze
middelen hier voor het eerst inzetten. Hier kreeg het voertuig bekendheid onder de
Britse benaming Buffalo. Hun eerste inzet in West-Europa was op 9 oktober 1944 tijdens de landingsactie vanuit Terneuzen, over de Braakman ten oosten van Hoofdplaat.
Voor de Duitse verdediging was de inzet van Buffalo’s onbekend, waardoor een amfibieaanval onverwacht was. De geallieerden boekten hierdoor een doorslaggevend
succes in de strijd om West-Zeeuws-Vlaanderen. De geallieerde verovering van ZuidBeveland werd bespoedigd door een Britse landing bij Baarland (met o.a. Buffalo’s)
waardoor voor de Duitse verdediging een onhoudbare situatie ontstond en men het
eiland ontruimde en zich achter de Sloedam op Walcheren terugtrok.
Op 1 november 1944 hadden de landingstroepen bij Westkapelle de steun van Buffalo’s. In Vlissingen konden deze voertuigen geen rol van betekenis spelen omdat het
enige tijd duurde voor een Duitse gewapend betonnen tankmuur was geslecht om de
binnenstad binnen te kunnen rijden. Uiteindelijk werd Middelburg met behulp van
deze voertuigen ingenomen. De omvang van een Buffalo is indrukwekkend. Zo indrukwekkend dat ze door de Duitsers vaak aangeduid werden als tanks. Dat de Buffalo
met prioriteit voor de oorlog tegen Japan werd geproduceerd is goed te begrijpen
door de vele maritieme operaties die hier uitgevochten moesten worden. Op het juiste
moment kwamen dit voertuig in West-Europa beschikbaar.
De Buffalo maakte dat de waterlopen geen onoverkomelijk hindernissen meer vormden. De geallieerden kregen door de Buffalo meer operationele vrijheid. Terwijl de
Duitsers de grootste moeite hadden zich te verplaatsen over geïnundeerd Walcheren,
was dit voor de geallieerden door de Buffalo veel minder problematisch. Zonder dit
voertuig had de Slag om de Schelde er heel anders uitgezien.

Bron: Nieuwsbrief Bevrijdingsmuseum Zeeland

Koopvaardij

Mijnopruiming

Munitie ruimen in Zeeland.

Diorama Bataljon Zeeland

Diorama Generaal van Oord

De naam is afgeleid van de plaats Tobroek in Libië, waar deze bouwwerken in 1941 voor het eerst werden gebouwd door het Italiaanse leger.
Later werd het model, een gewapende betonnen gevechtsruimte met een 8-hoekig of rond gat aan de bovenzijde, overgenomen door de Duitsers en zo vanaf 1942 in Europa geïntroduceerd.
De bunker werd meestal door twee personen bemand, en deed meestal dienst als observatiepost of mitrailleurnest met een mortierstandaard. Het bouwwerk kwam voor als losstaande constructie, maar ook als onderdeel van een grotere bunker.

Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen en wordt wereldwijd beschouwd als een knap staaltje militaire techniek.