Op 17 July 2008 bezochten we Sachsenhausen. 30 kilometer ten noorden van Berlin. Toen we daar waren was de stilte van de dood duidelijk voelbaar, je voelt de pijn van hen die zo zeer geleden hebben. Een erg emotionele wandeling over het terrein van dit voormalig concentratiekamp. Dit was de eerste keer dat ik in het echt een concentratiekamp aanschouwde. Ondanks de vele documentaires die ik heb over de holocaust was ik erg onder de indruk van wat ik zag. Dat gold ook voor mijn gezin. Ik had het advies gekregen om het aan mijn kinderen te laten zien, de volgende generatie. Ik hoop oprecht dat zij dit nooit zullen vergeten. Tegenwoordig leven we in een wereld waar vrijheid niet langer vanzelfsprekend is. Deze pagina is een eerbetoon aan de onschuldige joden die in dit kamp zijn vermoord. Meer over concentration kamp Sachsenhausen

Deze wrange spreuk stond in het hek van de toegangspoorten van Nazi-concentratiekampen.

De gevangenen kregen schamele kleiding in de vorm van streepjespakken en een nummer.

Concentratiekamp Sachsenhausen kort nadat het in bedrijf was gesteld.

Herdenking bij de toegangspoort van voormalig kamp Sahsenhausen.

Maquette van concentratiekamp Sachsenhausen.

Buiten was ook een maquette van Sachsenhausen.

Het maakt ons bezoek aan deze beladen plek nog realistischer dat er nog originele barakken op het voormalige kampterrein staan.

De Keuken

Appèl: urenlang moesten de gevangenen in de rij staan om te worden geteld. Weersomstandigheden speelden geen rol.

Bij terugkomst van de werkplaats werden de gevangenen weer door de hoofdpoort naar binnen gebracht.

Dwangarbeiders

Bloemen bloeiden er wel, maar we hebben er geen vogel horen fluiten op dit beladen terrein. Het was ijzig stil.

Executieplaats

Reconstructie van de barakken, waar de gevangenen met meerdere mensen een slaapplek moesten delen.

Latrine, waar de gevangenen zich moesten wassen. Er was geen ruimte voor enige privacy.